Laat ik deze post eens beginnen met het intrappen van een open deur: hardlopen is een extreem repetitieve beweging met een hoge impact op het lichaam. Weinig nieuws hier, niet bepaald Nobel Prijs materiaal… Maar: hoewel je geen hardloper zult vinden die bovenstaande niet consequent […]
Opeens is het juni. Tijd verloor haar betekenis. Terwijl de klok stil leek gezet, verdampten de dagen, weken en maanden in een onherkenbare nieuwe realiteit. De wereld raakte in de greep van een pandemie. Terwijl ik me druk maakte over de vraag of ik snel genoeg hersteld zou zijn van mijn blessure(s) om de Marathon van Enschede op 19 april te racen, werden sportevenementen wereldwijd afgelast. In Spanje en Italië ontvouwde zich een humanitaire ramp. De ankers van mijn planning, de Cortina Trail in de Italiaanse dolomieten (26 juni) en de Tenerife Blue Trail (6 juni), zijn beide afgelast. Luxeproblemen: …
Er ontstaat een trend: kort nadat ik mijn trainingsplan deel, raak ik geblesseerd. Net nu ik het vertrouwen in mijn rechter kuit (en dus eigenlijk mijn heup) terug heb, laat mijn linkervoet het afweten. Na een weekend lang grasduinen ben ik vrij zeker van de diagnose: peroneus tendinopathie. Voor de liefhebber wordt dat hier (klik!) in detail uitgelegd. Voor de rest: het is een blessure aan een pees die langs de buitenkant van de hak loopt en bijdraagt aan het stabiliseren van de voet. Ik kan in ieder geval drie factoren aanwijzen die in mijn geval de kans op overbelasting van deze pezen vergroten:
Trailrunning vraagt door de onregelmatige ondergrond flink meer van de enkels en stabilisatie van de voeten dan lopen op verharde wegen. Voeg daaraan toe dat ik ook op verharde wegen bewust afwissel tussen stabiele en instabiele schoenen en één ding is duidelijk: ik vraag veel van mijn enkels. Na een lange, snelle training in zo’n instabiele schoen (in dit geval de Nike Zoom Fly 3) begon vorige week de linker peroneuspees te zeuren. Een korte, lichte trailrun was daarna de nekslag.
En nu? Herstel. En dat kan best even duren. Hopelijk kan ik deze week nog terecht bij de podotherapeut. Tot die tijd volg ik mijn eigen plan. En dat begint met stabiliseren voor rust, regelmatig koelen en compressie toepassen. Maar het doel is meer dan pijnvrij worden: ik wil sterker terugkeren naar het hardlopen met een kleinere kans op herhaling van deze blessure en onderweg niet meer fitheid verliezen dan nodig is. Daarom begin ik met eenvoudige balansoefeningen voor de enkel en een lichte krachtoefening voor de peroneus spier. Mijn kracht- en hersteloefeningen voor de core, heupen en benen kan ik blijven doen. Voor onderhoud van mijn cardiovasculaire conditie kan ik gaan fietsen.
Hardlopen moet nog even wachten. Ik kan niet eens normaal wandelen zonder pijn. Maar er komt een moment dat rennen op lage intensiteit, voor een korte duur en met een lage frequentie weer kan. Als ik daar eenmaal ben, kan ik de intensiteit, duur en frequentie naar geleide pijn weer rustig opbouwen. Het kan even duren. De weg naar succes is geplaveid met mislukkingen. Tegenslagen zijn een gegeven. De keuze om ervan te leren en er het beste uit te halen, moet ik zelf maken!
Acht weken terug schreef ik over mijn geplande voorbereiding voor de Marathon van Enschede. In dat bericht zei ik al dat planning en realisatie waarschijnlijk niet altijd overeen zouden komen. Ik zal het noodlot toen wel getart hebben: al na twaalf dagen bezweek mijn rechterkuit […]
Ik heb er geen geheim van gemaakt dat de Marathon van Enschede op 19 april 2020 een belangrijk doel voor mij is. Dat lijkt misschien vreemd: het verschil tussen een wegmarathon en een ultramarathon in de bergen is enorm. De uitleg is echter heel eenvoudig en heeft te maken met het eerste principe van mijn trainingsfilosofie:
Principe 1: “fitheid gaat voor alles.”
Ik ben tot nu toe vrij schimmig geweest over de 100 km trail race waar deze hele onderneming naartoe moet leiden. Van het begin af aan heb ik echter geweten welke race het moet worden. Vooral door angst om enthousiast te vertellen over een doel dat ik uiteindelijk niet zou kunnen verzilveren, heb ik het vrij stil gehouden. Dat is een beetje raar: als mijn wens is om mijn eigen grenzen (ver) te verleggen, is het risico om te falen intrinsiek aanwezig. Dat risico maakt juist de uitdaging: succes is niet gegarandeerd. De race waar ik al die tijd mijn zinnen op heb gezet is niet makkelijk, maar wel heel betekenisvol. En dat is precies wat dit project nodig heeft. Tijd om ook hier over de brug te komen dus en mijn stip op de horizon met jullie te delen!
De Tenerife Bluetrail is een festival met vier races van verschillende lengtes (plus twee korte races voor sporters met een handicap). De ‘Media‘ race is 20 km lang, de ‘Marathon‘ 44 km, de ‘Trail‘ 71 km en het kroonstuk is de ‘Ultra‘ van 103 km. Ze finishen allemaal op hetzelfde punt, maar hebben verschillende startlocaties. Je raadt het waarschijnlijk al: mijn doel is de ‘Ultra’ race, die start aan zee aan de ene kant van het eiland (in Costa Adeje) en eindigt aan zee aan de andere kant (in Puerto de la Cruz). Daartussen ligt de vulkaan Teide, met 3718 meter de hoogste piek van Spanje en de race gaat er recht overheen. Hieronder zie je een kaartje en hoogteprofiel ervan. In totaal moet er 6947 meter geklommen worden (en dus ook gedaald). Dat is op zich al een flinke kluif, maar ruim 30 km van de race ligt hoger dan 2000 m en dunne lucht en hoogteziekte zullen de uitdaging alleen maar groter maken. Neem daarbij het warme weer van juni en een start om 11 uur ’s avonds (een groot deel van het klimmen gebeurt dus ’s nachts) en je hebt een race die heel veel meer omvat dan het overbruggen van 103 km.
Onze eigen Dalí is dwalend in de bergen van Tenerife gevonden, voordat hij daar in het Tierra Blanca asiel terecht kwam. Voor Podencoworld heb ik inmiddels heel wat adopties van andere honden uit dat asiel gefaciliteerd, die nu een warm, liefdevol thuis in Nederland en België hebben gekregen. Mijn motivatie voor The ULTRA Endeavour heb ik eerder al hier beschreven. Veel van het leed waar ik voor ren gebeurt in Spanje en veel van de honden waar ik persoonlijk mee te maken krijg komen van Tenerife. Het voelt poëtisch en passend om in deze onderneming uiteindelijk op Tenerife vanaf zeeniveau over de hoogste berg van Spanje te rennen in een race die me enorm op de proef zal stellen. Een hoge persoonlijke betrokkenheid en motivatie zijn nodig om door moeilijkste kilometers van een lange ultra heen te bijten. Mijn doel en deze specifieke setting gaan mij dat geven!
In juni 2021 moet het gebeuren. Aankomende juni is te snel: ik heb meer tijd nodig om mijn lichaam verantwoord voor te bereiden op het racen van 100 km en in kortere races alle fouten te maken die ik me bij de 100 km niet kan veroorloven. En al zou ik me in willen schrijven: het mag nog niet. Een kwalificatie-eis voor deelname aan de ‘Ultra‘ race is het recent voltooien van een bergrace van minimaal 70 km met in ieder geval 1900 m klimmen. Ik heb me daarom ingeschreven voor de iets kortere ‘Trail‘ race tijdens de Tenerife Bluetrail 2020. Op 6 juni waag ik me aan de 71 km met 3501 m klimmen! Hij voldoet als kwalificatie voor de ‘Ultra‘ een jaar later en gaat me enorm veel leren over wat ik daarvan kan verwachten: het terrein, het klimaat, het rennen op hoogte (want hoewel de ‘Trail‘ niet over de top van de Teide gaat, is ook hier 30 km van de race hoger dan 2000 m) en ongetwijfeld nog meer dat ik nu niet overzie. Het is daarnaast een uitstekende gelegenheid om eindelijk Tierra Blanca te bezoeken en daar een paar dagen vrijwilligerswerk te doen. Dat schuif ik namelijk al veel te lang voor me uit.
Zo, het doel ligt op tafel en is daarmee weer een stukje concreter geworden. Ik vind het heel motiverend, maar ook spannend om te delen. Het is nog een lange weg, maar de eerste stappen zijn gezet en de volgende stappen zijn duidelijk. Ik sluit af met onderstaande video, die een mooi beeld geeft van het Tenerife Bluetrail evenement van afgelopen jaar. De komende twee jaar ben ik er zelf bij!
Zondag liep ik met de Trail de la Soupe in La Roche en Ardenne mijn eerste ultramarathon. Ik deed ruim 5 uur over de 46 km en 2000 hoogtemeters, waar ik eerder nooit meer dan 3 uur onderweg was. Het was goed genoeg voor een 10e plaats. Laat één ding duidelijk zijn: voor mijn eerste ultra ben ik daar heel erg tevreden mee! Het is een mooi resultaat en vóór mij eindigden alleen maar Belgen, die kunnen trainen in exact dit soort terrein. Maar het was zeker geen perfect uitgevoerde race. Verre van. Hieronder lees je vier lessen die ik geleerd heb van de Trail de la Soupe.
Een half jaar. Zes maanden. 26 weken. Enerzijds lijkt het kort geleden dat ik de eerste training in mijn nieuwe logboek noteerde. Anderzijds is er zoveel meer in gebeurd dan ik me voor had kunnen stellen. Duurlopen van meer dan 30 km en weken met meer dan 100 km zijn normaal geworden en zowel mijn snelheid als uithoudingsvermogen zijn flink toegenomen. Ik heb mijn eerste trailraces gelopen, allemaal rond de 30 km in lengte. Bij de twee recreatieve, podiumloze trailruns van Run Forest Run was ik de snelste loper, bij de meer competitieve Montferland Trail en Sint Pietersbear Trail werd ik 17e en 14e. Maar de grootste verrassing was de sterke afsluiting van het eerste trainingsblok met de Halve Marathon van Oldenzaal.
Een tijdje terug al gemaakt, maar helemaal vergeten hier te plaatsen… Mijn favoriete recovery drink, volledig plantaardig! Voeding is onlosmakelijk verbonden met training en herstel. Het is een ingewikkeld onderwerp met een flinke ethische lading en er bestaan veel verschillende opvattingen over. Voor mij persoonlijk zijn drie dingen belangrijk: ik wil de juiste voedingsstoffen binnenkrijgen om mijn training en herstel te ondersteunen, ik doe mijn best om producten waar dierenleed aan kleeft te vermijden en ik houd er ook gewoon van als mijn voeding lekker is. Deze shake voldoet aan alle drie!
Podenco’s worden vaak omschreven als ‘clownesk’. Een tijdje terug schreef ik over Cash en hoe hij van een bange pup die niets kende veranderde in de meest makkelijke, stabiele hond die je je voor kunt stellen. Hij heeft af en toe zijn streken en kan koppig en ondeugend zijn. Maar vergeleken met de twee prettig gestoorde Australian Shepherd zusjes die hij erbij kreeg, lijkt Cash de rust, gematigdheid en wijsheid in eigen persoon. Nee, ‘clownesk’ was ons beeld van de Podenco niet. Dat veranderde abrupt toen we Dalí adopteerden. Odin was toen nog zijn naam, naar de Noorse oppergod die onder andere de afdeling ‘wijsheid’ in zijn grote portefeuille had… Goede grap.
