Laat ik deze post eens beginnen met het intrappen van een open deur: hardlopen is een extreem repetitieve beweging met een hoge impact op het lichaam. Weinig nieuws hier, niet bepaald Nobel Prijs materiaal… Maar: hoewel je geen hardloper zult vinden die bovenstaande niet consequent […]
Opeens is het juni. Tijd verloor haar betekenis. Terwijl de klok stil leek gezet, verdampten de dagen, weken en maanden in een onherkenbare nieuwe realiteit. De wereld raakte in de greep van een pandemie. Terwijl ik me druk maakte over de vraag of ik snel genoeg hersteld zou zijn van mijn blessure(s) om de Marathon van Enschede op 19 april te racen, werden sportevenementen wereldwijd afgelast. In Spanje en Italië ontvouwde zich een humanitaire ramp. De ankers van mijn planning, de Cortina Trail in de Italiaanse dolomieten (26 juni) en de Tenerife Blue Trail (6 juni), zijn beide afgelast. Luxeproblemen: …
Er ontstaat een trend: kort nadat ik mijn trainingsplan deel, raak ik geblesseerd. Net nu ik het vertrouwen in mijn rechter kuit (en dus eigenlijk mijn heup) terug heb, laat mijn linkervoet het afweten. Na een weekend lang grasduinen ben ik vrij zeker van de […]
Acht weken terug schreef ik over mijn geplande voorbereiding voor de Marathon van Enschede. In dat bericht zei ik al dat planning en realisatie waarschijnlijk niet altijd overeen zouden komen. Ik zal het noodlot toen wel getart hebben: al na twaalf dagen bezweek mijn rechterkuit […]
Zondag liep ik met de Trail de la Soupe in La Roche en Ardenne mijn eerste ultramarathon. Ik deed ruim 5 uur over de 46 km en 2000 hoogtemeters, waar ik eerder nooit meer dan 3 uur onderweg was. Het was goed genoeg voor een 10e plaats. Laat één ding duidelijk zijn: voor mijn eerste ultra ben ik daar heel erg tevreden mee! Het is een mooi resultaat en vóór mij eindigden alleen maar Belgen, die kunnen trainen in exact dit soort terrein. Maar het was zeker geen perfect uitgevoerde race. Verre van. Hieronder lees je vier lessen die ik geleerd heb van de Trail de la Soupe.
Een half jaar. Zes maanden. 26 weken. Enerzijds lijkt het kort geleden dat ik de eerste training in mijn nieuwe logboek noteerde. Anderzijds is er zoveel meer in gebeurd dan ik me voor had kunnen stellen. Duurlopen van meer dan 30 km en weken met meer dan 100 km zijn normaal geworden en zowel mijn snelheid als uithoudingsvermogen zijn flink toegenomen. Ik heb mijn eerste trailraces gelopen, allemaal rond de 30 km in lengte. Bij de twee recreatieve, podiumloze trailruns van Run Forest Run was ik de snelste loper, bij de meer competitieve Montferland Trail en Sint Pietersbear Trail werd ik 17e en 14e. Maar de grootste verrassing was de sterke afsluiting van het eerste trainingsblok met de Halve Marathon van Oldenzaal.
Wanneer wordt ‘veel’ te veel? Goede hardlopers rennen heel wat kilometers per week. En hoe groter de afstand waarvoor je traint, hoe groter het aantal wekelijkse kilometers dat nodig is om je lichaam voor te bereiden op de race. Maar een wet van Meden en Perzen over het juiste aantal is er niet. Lastig!
Hardlopen is hardlopen, toch? Vooral niet te ingewikkeld maken. Je zult echter merken dat ik een onderscheid maak tussen ‘gewoon’ hardlopen en ‘trailrunning’ (bij gebrek aan een treffend Nederlands woord). En dat doe ik pas sinds kort. Waarom een punt maken van het verschil tussen rennen over asfalt en over een onverhard paadje?
Waar ging het mis? Een idee kan soms hardnekkiger zijn dan het onkruid dat zich keer op keer een weg tussen de stoeptegels door weet te vinden. Als het zich eenmaal gezet heeft, is het nagenoeg onverwoestbaar, niet meer uit te roeien. Wanneer het ooit begon, waar de kiem zit, lijkt onherleidbaar. Het idee om een ultramarathon te lopen zit in mijn hoofd en het wil er niet uit. En geloof me: dat ligt niet aan een gebrek aan pogingen het in de kiem te smoren…
