De weerbarstige realiteit: deel 2
Er ontstaat een trend: kort nadat ik mijn trainingsplan deel, raak ik geblesseerd. Net nu ik het vertrouwen in mijn rechter kuit (en dus eigenlijk mijn heup) terug heb, laat mijn linkervoet het afweten. Na een weekend lang grasduinen ben ik vrij zeker van de diagnose: peroneus tendinopathie. Voor de liefhebber wordt dat hier (klik!) in detail uitgelegd. Voor de rest: het is een blessure aan een pees die langs de buitenkant van de hak loopt en bijdraagt aan het stabiliseren van de voet. Ik kan in ieder geval drie factoren aanwijzen die in mijn geval de kans op overbelasting van deze pezen vergroten:
- Ik heb een relatief hoge voetboog. Hierdoor moeten de peroneusspieren en -pezen harder werken voor het stabiliseren van de voet.
- Negen jaar terug heb ik tijdens het boulderen mijn linker enkel gebroken. De banden en kapsels zijn toen opgerekt en de stabiliteit van het gewricht is daardoor nog steeds enigszins aangetast.
- Stijfheid in de kuitspieren zet de peroneusspieren eveneens harder aan het werk.
Trailrunning vraagt door de onregelmatige ondergrond flink meer van de enkels en stabilisatie van de voeten dan lopen op verharde wegen. Voeg daaraan toe dat ik ook op verharde wegen bewust afwissel tussen stabiele en instabiele schoenen en één ding is duidelijk: ik vraag veel van mijn enkels. Na een lange, snelle training in zo’n instabiele schoen (in dit geval de Nike Zoom Fly 3) begon vorige week de linker peroneuspees te zeuren. Een korte, lichte trailrun was daarna de nekslag.
En nu? Herstel. En dat kan best even duren. Hopelijk kan ik deze week nog terecht bij de podotherapeut. Tot die tijd volg ik mijn eigen plan. En dat begint met stabiliseren voor rust, regelmatig koelen en compressie toepassen. Maar het doel is meer dan pijnvrij worden: ik wil sterker terugkeren naar het hardlopen met een kleinere kans op herhaling van deze blessure en onderweg niet meer fitheid verliezen dan nodig is. Daarom begin ik met eenvoudige balansoefeningen voor de enkel en een lichte krachtoefening voor de peroneus spier. Mijn kracht- en hersteloefeningen voor de core, heupen en benen kan ik blijven doen. Voor onderhoud van mijn cardiovasculaire conditie kan ik gaan fietsen.
Hardlopen moet nog even wachten. Ik kan niet eens normaal wandelen zonder pijn. Maar er komt een moment dat rennen op lage intensiteit, voor een korte duur en met een lage frequentie weer kan. Als ik daar eenmaal ben, kan ik de intensiteit, duur en frequentie naar geleide pijn weer rustig opbouwen. Het kan even duren. De weg naar succes is geplaveid met mislukkingen. Tegenslagen zijn een gegeven. De keuze om ervan te leren en er het beste uit te halen, moet ik zelf maken!