Hardlopers zijn doodlopers

Waar ging het mis? Een idee kan soms hardnekkiger zijn dan het onkruid dat zich keer op keer een weg tussen de stoeptegels door weet te vinden. Als het zich eenmaal gezet heeft, is het nagenoeg onverwoestbaar, niet meer uit te roeien. Wanneer het ooit begon, waar de kiem zit, lijkt onherleidbaar. Het idee om een ultramarathon te lopen zit in mijn hoofd en het wil er niet uit. En geloof me: dat ligt niet aan een gebrek aan pogingen het in de kiem te smoren…

Mijn eerste hardloopschoenen – een paartje Saucony Guides – kocht ik in 2006 in het piepkleine sportwinkeltje dat toen nog op de campus van de universiteit zat. Ik woog bijna 100 kg en was vastberaden dat getal omlaag te brengen. Minder toast met brie en bier erin en meer lui zweet eruit. Het ‘hardloopschema voor beginners’ kon niet rauwer op mijn dak vallen. Twéé minuten achter elkaar hardlopen! Wat een eind. Ik wist niet dat twee minuten zo lang konden duren. Maar: twaalf weken van bittere ellende later liep ik voor het eerst een half uur door en betrapte ik mezelf erop een klein beetje lol in het hardlopen te krijgen.

Sindsdien ben ik blijven lopen. Soms meerdere keren per week, soms een paar maanden niet. Ik ontdekte rotsklimmen en trainde daar hard en gemotiveerd voor. Hardlopen was een mooie manier om een goede basisconditie te houden, maar bleef altijd bijzaak. Vijf kilometer was leuk, tien vooral erg ver. Snelheid had mijn interesse niet: ‘hardlopers zijn doodlopers‘ bleef een veelgebruikt mantra.

Nu – 13 jaar later – leven Michelle en ik samen met vier honden en die blijken het allemaal heerlijk te vinden om mee te gaan rennen. Lekker het bos in, niet te ver en niet te snel. Het is onbetwist een efficiënte manier om ze snel moe en voldaan te hebben. En wie zelf honden heeft, herkent dit misschien: ze zijn gewoon het leukst als ze tevreden en vermoeid tegen je aan kruipen en je na een tijdje zachtjes slaapgeluidjes hoort, terwijl vier voetjes met kleine schokjes de wandeling al dromend herbeleven. Het laatste jaar hebben we dus vooral dankzij de honden heel wat rondjes ontspannen samen door het bos gerend.

Het eerste teken dat ik het hardlopen voorzichtig (en vooral stiekem) serieuzer ging nemen was waarschijnlijk het moment waarop ik spontaan de geschiktheid van mijn paartje schoenen uit 2006 in twijfel trok. Het hele idee dat ze misschien wat versleten waren en ik beter zou kunnen lopen op een nieuw paar was domweg nooit bij me opgekomen. Tot 23 maart dit jaar. Naar de winkel dus! Het piepkleine winkeltje op de campus was inmiddels verdwenen, het pand gesloopt om ruimte te maken voor studentenwoningen. De autist in mij had het hier moeilijk mee: ik kocht daar áltijd mijn hardloopschoenen! Non Stop Running in Hengelo bleek het meest logische alternatief. De verkoper – Frans – bestudeerde mijn oude schoenen alsof het museumstukken waren, relieken uit een lang vervlogen tijd. Als een archeoloog dateerde hij ze zorgvuldig. Het was inderdaad tijd voor nieuwe, beaamde hij. Ik stapte de winkel uit met een nieuw paar Saucony schoenen. Trailschoenen. Want met de honden rennen door bossen en over rotsen: dat zag ik wel zitten.

Eén rondje rennen met twee honden gevolgd door een rondje wandelen met de andere twee veranderde in twee rondjes rennen. Twee rondjes werden er drie. Drie werden er vier. En opeens doemde uit het niets het woord ‘marathon‘ op in mijn hoofd, als een duveltje uit een doosje. Ik heb twee weken lang tevergeefs geprobeerd het weg te drukken, te vergeten, te overschrijven, voordat ik het naar Michelle durfde uit te spreken. Het was onhandig en irrationeel. Een marathon is véél te lang voor de honden, kost veel training en toewijding, gaat gegarandeerd conflicteren met trainen voor klimmen en gaat doorgaans ook niet in sereniteit door bossen en over rotsen. Maar de uitdaging die ik erin zag, had me in een meedogenloze greep.

Hoe het uiteindelijk klikte, kan ik niet reproduceren. Snel ging het in ieder geval wel. Het gebeurde in mei. Alles viel op zijn plek op het moment dat ik ontdekte dat er ‘ultramarathons‘ bestaan die diep door ruige, bergachtige natuurgebieden gaan en het idee ontstond om de lange, zware weg naar zo’n race te gaan delen en te koppelen aan een goed doel dat mij aan het hart ligt. Met nieuw vuur stortte ik me op mijn hardlooprondjes en begon ik me te verdiepen in training voor hardlopen. Ik las elk artikel en bekeek elke youtube video die ik erover kon vinden. Geïnspireerd door een webpagina die ik na een avond tot in de late uren grasduinen open had laten staan, kocht Michelle de bijbel voor me: ‘Daniels’ Running Formula‘ van de legendarische hardloopcoach Jack Daniels, van wie ik tot de dag ervoor nog nooit had gehoord. Het was een schot in de roos.

Het boek van Daniels gaf me de handvatten om verschillende soorten trainingen te doen en daar zelf een trainingsschema mee te bouwen. Op 1 juni 2019 noteerde ik voor het eerst in 13 jaar in een schema de lengte van een hardloopronde. Sindsdien is elke ronde, elke training gedocumenteerd. Klimmen is naar een lagere plaats verschoven om een nieuwe visie te realiseren. Ontkennen is niet meer geloofwaardig: een obsessie is geboren. ‘The ULTRA Endeavour‘ is begonnen!