Laat ik deze post eens beginnen met het intrappen van een open deur: hardlopen is een extreem repetitieve beweging met een hoge impact op het lichaam. Weinig nieuws hier, niet bepaald Nobel Prijs materiaal… Maar: hoewel je geen hardloper zult vinden die bovenstaande niet consequent […]
Wanneer wordt ‘veel’ te veel? Goede hardlopers rennen heel wat kilometers per week. En hoe groter de afstand waarvoor je traint, hoe groter het aantal wekelijkse kilometers dat nodig is om je lichaam voor te bereiden op de race. Maar een wet van Meden en Perzen over het juiste aantal is er niet. Lastig!
Hardlopen is hardlopen, toch? Vooral niet te ingewikkeld maken. Je zult echter merken dat ik een onderscheid maak tussen ‘gewoon’ hardlopen en ‘trailrunning’ (bij gebrek aan een treffend Nederlands woord). En dat doe ik pas sinds kort. Waarom een punt maken van het verschil tussen rennen over asfalt en over een onverhard paadje?
Deze onderneming – The Ultra Endeavour – gaat uiteindelijk over trailrunning: rennen over onverharde paden door de natuur. Het terrein is soms moeilijk of ‘technisch’ en er zitten vaak flinke klimmen en afdalingen in. Hoe zwaar een trail(wedstrijd) is, hangt af van veel meer factoren dan de afstand. Dat is heel anders bij wegwedstrijden (road races). Het parcours is over het algemeen vlak en de ondergrond is altijd goed. Je eindtijd voor een 10 kilometer race of een marathon is een uitstekende meting van je fitheid en vorm. En dat is precies waarom ik ook wil trainen voor wegwedstrijden en er af en toe één wil lopen: voor een sterke motor en een goede hardloopvorm. Die heb je voor een ultramarathon namelijk hard nodig.
Laten we eerlijk zijn: georganiseerde trailruns zijn natuurlijk ook gewoon een race. Daar kunnen we het lang en kort over hebben. En ik ben ‘nogal’ competitief. Natuurlijk is het een uitdaging om ze zo snel mogelijk te lopen. Maar trailruns gaan bovenal om de belevenis, om het buiten sporten in de natuur. Het is een krachtmeting met jezelf en de hindernissen die de natuur je opwerpt. Dat is precies wat me in het rotsklimmen altijd heeft aangesproken. Dus hier gaat ie, ik ga een doel uitspreken: veel trails lopen met een focus op genieten, hard en gevarieerd trainen en af en toe de motor en vorm meten op asfalt of een baan.
Gestimuleerd door Na een flinke schop onder mijn gat van Michelle heb ik me op een avond ingeschreven voor mijn eerste georganiseerde trails en de halve marathon van Oldenzaal. Een overzichtje staat bovenaan deze pagina: trails in het groen, de wegwedstrijd in het paars. September en begin oktober zijn gevuld, de eerste stappen naar een marathon en een ultramarathon zijn gezet! Daarna gaan we een weekje naar Oostenrijk, met de honden de bergen in. Reken maar dat de trailschoenen mee gaan!
Waar ging het mis? Een idee kan soms hardnekkiger zijn dan het onkruid dat zich keer op keer een weg tussen de stoeptegels door weet te vinden. Als het zich eenmaal gezet heeft, is het nagenoeg onverwoestbaar, niet meer uit te roeien. Wanneer het ooit begon, waar de kiem zit, lijkt onherleidbaar. Het idee om een ultramarathon te lopen zit in mijn hoofd en het wil er niet uit. En geloof me: dat ligt niet aan een gebrek aan pogingen het in de kiem te smoren…
